The Defense In Inferiority: The 6vs7 Game!

Συνοπτικά

Από την 1η Ιουλίου 2016, η Παγκόσμια Ομοσπονδία Χειροσφαίρισης αποφάσισε να αλλάξει τον κανόνα 4 στο άθλημά μας και να δώσει τη δυνατότητα στις ομάδες να αγωνίζονται με 7 παίκτες γηπέδου και χωρίς τερματοφύλακα. Αυτή η αλλαγή στους κανόνες του παιχνιδιού είχε συνέπεια στις προπονήσεις μας, αναγκάζοντας τους προπονητές να συμπεριλάβουν ένα νέο μπλοκ περιεχομένου στα προπονητικά τους προγράμματα, την άμυνα 6 εναντίον 7.
Υπάρχουν πολλοί προπονητές που δεν τους αρέσει αυτή η νέα δυνατότητα, που δεν τους αρέσει αυτός ο νέος κανονισμός που καθιστά δυνατό να παίζεις με υπεραριθμια κατά τη διάρκεια της επίθεσης, ακόμα κι αν κάποιος αμυντικός έπαιρνε 2' αποβολή. Οι λόγοι τους; πάρα πολλά γκολ χωρίς τερματοφύλακα, λιγότερος δυναμισμός στην επίθεση με πολλές καταστάσεις με τους παίκτες σχεδόν στατικούς, ΜΕΓΑΛΗ δυσκολία να παίξεις ανοιχτές άμυνες και μια μακρά λίστα επιχειρημάτων με τα οποία μπορεί κανείς λίγο πολύ να συμφωνήσει. Αλλά, φυσικά, υπάρχουν προπονητές που είναι απόλυτα ικανοποιημένοι με αυτό το ενδεχόμενο: ποικιλία στη λήψη αποφάσεων, περισσότερες επιλογές στην επίθεση και αναζήτηση νέων αμυντικών λύσεων… αλλά αυτό που είναι ξεκάθαρο είναι ότι και οι επικριτές και οι υπερασπιστές αυτού του κανονισμού πρέπει να προσαρμοστούν σε αυτόν και να εργαστούν πάνω σε εκείνες τις πτυχές που είναι εγγενείς σε αυτή τη νέα δυνατότητα που προσφέρει, είτε σε σχέση με την επίθεση, την άμυνα και φυσικά την ισορροπία στη φάση των αντεπιθέσεων, πολύ σημαντικές παραμέτρους που συνδέονται στενά με τη χρήση του 7 εναντίον 6.
Αυτό το άρθρο πρόκειται να αναφερθεί σε εκείνες τις παραμέτρους που θεωρώ σημαντικές από αμυντική άποψη, προσφέροντας μια συγκεκριμένη πρόταση και πάνω από όλα, έναν ανοιχτό προβληματισμό, ώστε κάθε προπονητής να μπορεί να αξιολογήσει πώς πρέπει να δουλέψει η ομάδα του σε αυτήν την κατάσταση.

Παράμετροι

1. Πρώτη επιλογή είναι να παίξετε 4:3, με τέσσερις περιφερειακούς παίχτες.

Λίγοι προπονητές έπέλεξαν αυτή την επιλογή, αλλά είδαμε κάποια παραδείγματα τα τελευταία χρόνια.

2. Δεύτερη επιλογή: να παίξετε με 3 πίβοτ, 2 περιφερειακούς παίχτες και 2 εξτρέμ.

Η Μπενφίκα ή η Εθνική Ουγγαρίας έπαιξαν κάποια ματς με αυτό το σχηματισμό και το έχω δοκιμάσει και εγώ σε κάποια ματς με την Εθνική ομάδα της Σερβίας .

3. Τελευταία επιλογή και η πιο συνηθισμένη είναι όταν η ομάδα παίζει με σχηματισμό 3:4, με 2 πίβοτ, 2 εξτρέμ και 3 περιφερειακούς παίχτες.

Αυτή η τελευταία επιλογή είναι η πιο κοινή και από αυτήν θα αναπτύξουμε τη συλλογική μας πρόταση.

Ειδικά Χαρακτηριστικά του 6 εναντίον 7

Η ανάλυση των χαρακτηριστικών της αντίπαλης ομάδας όταν παίζει με 7 επιθετικούς είναι μέρος αυτού που είναι απαραίτητο για την προετοιμασία της ομάδας μας. Πιο συγκεκριμένα, νομίζω ότι πρέπει να έχουμε υπόψη μας:

1. Ζώνες κατάληξης και ζώνες έναρξης

Είναι σημαντικό να μάθετε αν η αντίπαλη ομάδα συνηθίζει να "παίζει" με τους πίβοτ, με συνέχεια προς τις εξωτερικές περιοχές, αναζητώντας ένα περιφερειακό σουτ από περιοχή που είναι αποτελεσματικό για αυτήν κ.λπ. και εξίσου σημαντικός με αυτές τις παραμέτρους, είναι επίσης και ο προσδιορισμός της γενικής αίσθησης του παιχνιδιού της επίθεσης. Κανονικά, όταν οι ομάδες παίζουν με δεξιόχειρα πλει μέικερ, ξεκινούν ενέργειες στην αριστερή περιοχή της επίθεσης και τερματίζουν στη δεξιά πλευρά ή στην κοντινή περιοχή των 6 μέτρων.

2. Μοτίβα του 7ου παίκτη

Ποιος κάνει την αλλαγή με τον τερματοφύλακα;

Είναι πάντα ο ίδιος παίκτης; ή μπορεί να αλλάξει;

Η άποψή μου είναι ότι αν ο εξτρέμ παίζει πάντα πιο κοντά στην περιοχή της αλλαγής, αυτό διευκολύνει την αμυντική μας δουλειά. Είναι πολύ πιο δύσκολο για την άμυνα αν δεν έχει προκαθοριστεί η αλλαγή και, ανάλογα με τη ροή και το τι συμβαίνει στην επίθεση, ο παίκτης που αλλάζει μπορεί να διαφέρει.

3. Χαρακτηριστικά των επιτιθέμενων, που αναφέρονται σε μεμονωμένες παραμέτρους και συνεργασίες τμήματος

Η ανάλυση όχι μόνο του παίκτη που σουτάρει αλλά και αυτού που παίρνει αποφάσεις όταν παίζει τη συγκεκριμένη κατάσταση στην επίθεση, είναι ζωτικής σημασίας για να είμαστε σε θέση να προσαρμοστούμε και να καθορίσουμε τις προθέσεις της άμυνάς μας. Πρέπει να γνωρίζουμε τις συνεργασίες στο επιθετικό παιχνίδι και ποιοι παίκτες τείνουν να «αναζητούν ο ένας τον άλλον» κατά τη διάρκεια του 7 εναντίον 6. Αυτή η ανάλυση του επιθετικού παιχνιδιού θα πρέπει να μας οδηγήσει στο να προσδιορίσουμε αν η αμυντική μας λειτουργία είναι περισσότερο ή λιγότερο επιθετική, να προβλέψουμε καταστάσεις κόντρα γκολ-αιφνιδιασμού και κυρίως να προσαρμόσουμε τις ατομικές συμπεριφορές των παικτών μας σε αυτή την κατάσταση αριθμητικού ελλείματος.

Για να συνεχίσω να συγκεκριμενοποιώ την πρότασή μου, θα πρότεινα ένα αμυντικό σύστημα 6:0, με την ομάδα στην επίθεση στον πιο κοινό σχηματισμό 3:4, με 2 πίβοτ, 2 εξτρέμ και 3 περιφερειακούς. Οι βασικές οδηγίες για την άμυνα είναι:

3α. «Λήψη» σουτ από συγκεκριμένες περιοχές

Είναι προφανές ότι η αριθμητική μειψηφία δίνει στην επιτιθέμενη ομάδα τη δυνατότητα να ψάξει για ένα συγκεκριμένο σουτ, συνήθως από περιοχή με υψηλή αποτελεσματικότητα για αυτήν την ομάδα. Είναι αδύνατο να αποφύγουμε ΟΛΕΣ τις ρίψεις, οπότε πιστεύω ότι πρέπει να δώσουμε προτεραιότητα στο τι είδους σουτ είμαστε διατεθειμένοι να δεχτούμε από τον αντίπαλό μας. Προφανώς, αυτό εξαρτάται από την αντίπαλη ομάδα, αλλά και από τα χαρακτηριστικά των παικτών μας: ικανότητα να μπλοκάρουν ή όχι, ένας πολύ επιθετικός δεύτερος αμυντικός, ένας τερματοφύλακας με καλό % από τις γωνίες… Για μένα, είναι απαραίτητο να κάνω μια προηγούμενη ανάλυση της αντίπαλης ομάδας: δες αν υπάρχει παίκτης με πιο «ευδιάκριτο» ποσοστό αποτελεσματικότητας, πίβοτ με όχι πολύ καλή υποδοχή, περιφερειακός με όχι καλή εμπειρία στη λήψη αποφάσεων κ.λπ. Συνοψίζοντας, θα πρέπει να αναλύσουμε τα αδύναμα ή λιγότερο δυνατά σημεία του αντιπάλου. Νομίζω ότι σχεδόν όλοι θα συμφωνήσουμε στην προσπάθεια να δεχτούμε τις ρίψεις από μεγάλη απόσταση. Αυτό σημαίνει να δοθεί προτεραιότητα στο κλείσιμο των περιοχών κοντά στα 6 μέτρα και να «απελευθερωθούν» οι περιοχές 9-10 μέτρων λίγο περισσότερο. Αλλά φυσικά, μέσα σε αυτή τη δήλωση, η πρόταση πρέπει να «προσαρμοστεί» περαιτέρω: κλείσιμο της κεντρικής ζώνης των 9 μέτρων, επιτρέψτε-διευκολύνετε τα σουτ «συγκεκριμένου» εξτρέμ αν είναι από πολύ κλειστή γωνία, συνεργασία τέρματος-άμυνας σε συγκεκριμένη κατάσταση κ.λ.π.

3β. Αποφύγετε τα σουτ των πίβοτ. Όλα?

Οι πίβοτ είναι συνήθως οι παίκτες με το υψηλότερο ποσοστό αποτελεσματικότητας και γι' αυτό οι περισσότερες ομάδες παίζουν την κατάσταση υπεραριθμίας με 2 ή 3 πίβοτ. Τώρα, από ποιες ζώνες είναι περισσότερο ή λιγότερο αποτελεσματικοί; Υπάρχουν χώροι όπου οι πίβοτ μειώνουν πολύ την αποτελεσματικότητά τους, όπου αντιμετωπίζουν προβλήματα με το "πιβοτάρισμα" και το σουτ με την ίδια αποτελεσματικότητα σε σχέση με την κεντρική ζώνη.

Κάνοντας μια μικρή ανάλυση σε μεγάλες διοργανώσεις, μπορούμε να πούμε ότι οι περισσότερες από τις ομάδες επιλέγουν να παίζουν με δύο πίβοτ, ένα ανοιχτά (ζώνη 1-2) και ένα άλλο μεταξύ 2ου και 3ου αμυντικού στην απέναντι πλευρά. Προφανώς, βρίσκουμε και άλλες επιλογές, και οι δύο στην ίδια πλευρά, και οι δύο μεταξύ 2-3, και οι δύο μεταξύ 1-2, αλλά αυτή η πρώτη επιλογή που έχω προτείνει είναι η πιο κοινή.

Πιο συγκεκριμένα, το πίβοτ που είναι μεταξύ 1-2 είναι συνήθως στην αριστερή πλευρά της επίθεσης. Κατά τη γνώμη μου, αυτό συμβαίνει κυρίως, επειδή η μεγάλη πλειοψηφία των πίβοτ είναι δεξιόχειρες και αυτή η κατάσταση εγγυάται καλύτερη γωνία ρίψης. Αυτή η κατάσταση θα είναι πολύ σημαντική όταν αποφασίσουμε την αμυντική συμπεριφορά των παικτών μας και τις πιθανές αλλαγές θέσης που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια της επίθεσης, και σημαίνει ότι οι αμυντικοί μας θα πρέπει επίσης να τροποποιήσουν τη συμπεριφορά τους.

Δεν είναι το ίδιο να έχουμε πίβοτ ανοιχτά στο 1-2 στη δεξιά πλευρά της άμυνάς μας με την αντίστοιχη ζώνη στα αριστερά. Είναι απαραίτητο να συνειδητοποιήσουμε, ανάλογα με την θέση των πίβοτ, εάν ο αμυντικός μας Νο1 και Νο6 πρέπει να κλείσει την πάσα στον πίβοτ ή την πάσα στον ακραίιο, στην περίπτωση που το Νο2 ή το Νο5 μας αποφασίσει να βγει έξω.

Για τους ενδιάμεσους αμυντικούς, Νο2 και Νο5, θα πρέπει να εκτιμήσουν πολύ το βάθος που δημιουργούν όταν βγαίνουν ενάντια στην επίθεση, σε σχέση με τις εξωτερικές περιοχές των πλευρών. Κατά τη γνώμη μου, το βάθος πρέπει να είναι ελάχιστο, συνεργαζόμενοι με τον τερματοφύλακα μπλοκάροντας και όχι «ανοίγοντας» πολύ πλεονεκτικούς χώρους για τους πίβοτ.

Ο καθένας από εμάς μπορεί να δώσει την πρότασή του, αλλά ο κύριος κανόνας θα μπορούσε να είναι ότι σε εξωτερικές περιοχές της άμυνας, όπου η γωνία ρίψης δεν είναι τόσο μεγάλη, πρέπει να αποφεύγουμε να γυρίζει ο πίβοτ προς τα μέσα και να τον αφήνουμε να γυρίσει έξω και να σουτάρει, αν προηγουμένως δεν έχουμε μπορέσει να κόψουμε την πάσα ή να τον εμποδίσουμε να κερδίσει τη θέση. Σε αυτήν την περίπτωση το Νο6 μας θα πρέπει να αποφασίσει αν θα κλείσει την επιλογή του πίβοτ, που μπορεί να σουτάρει από μια όχι πολύ εύκολη θέση ή την επιλογή του εξτρέμ, που μπορεί να σουτάρει με μεγάλο χώρο, παίρνοντας τα βήματά του και κάνοντας άλμα προς το στόχο.

Σε αυτή την περίπτωση ο νº6 μας θα πρέπει να αποφασίσει αν θα κλείσει την επιλογή του πίβοτ, ο οποιος μπορεί να σουτάρει από μια όχι πολύ εύκολη θέση ή αν θα κλείσει την επιλογή του ακραίου που μπορεί να κάνει ένα σουτ με μεγάλο χώρο, παίρνοντας τα βήματά του και κάνοντας άλμα προς το στόχο

"Ο καθένας από εμάς μπορεί να δώσει την πρότασή του, αλλά ο κύριος κανόνας θα μπορούσε να είναι ότι σε εξωτερικές περιοχές της άμυνας, όπου η γωνία ρίψης δεν είναι τόσο μεγάλη, πρέπει να αποφεύγουμε να γυρίζει ο πίβοτ προς τα μέσα και να τον αφήνουμε να γυρίσει έξω και να σουτάρει, αν προηγουμένως δεν έχουμε μπορέσει να κόψουμε την πάσα ή να τον εμποδίσουμε να κερδίσει τη θέση".

3γ. Παρεμπόδιση στην κυκλοφορία της μπάλας, το «timing» του παιχνιδιού του αντιπάλου.

Η άμυνα στην κατάσταση αριθμιτικής μεοψηφίας μας αναγκάζει να κρύψουμε τις αμυντικές μας συμπεριφορές και πρέπει να είναι βασικά μια άμυνα πρόληψης αντί μια άμυνα αντίδρασης. Οι περιφερειακοί παίκτες συνήθως παίζουν πιο κοντά στη γραμμή των 9 μέτρων, για να δεσμεύσουν καλύτερα τους αμυντικούς και να κερδίσουν χώρο για τους συμπαίκτες τους, άρα αμυντικά θα πρέπει να κάνουμε προσποιήσεις επαφής, ελεγχόμενες εξόδους, να αποθαρρύνουμε με συνεχείς κινήσεις και να έχουμε πολύ καλή κινητικότητα στα πόδια και στα χέρια μας, κλείνοντας τις διόδους πάσας στα 6 μέτρα και συνεργαζόμενοι με τον τερματοφύλακά μας για τα σουτ μακρινής απόστασης. Από μόνες τους αυτές οι έννοιες αξίζουν ένα άρθρο, γιατί το να αναλάβουμε την πρωτοβουλία στην άμυνα και να αναγκάσουμε την επίθεση να κάνει αυτό που θέλει η άμυνά μας είναι ο κύριος στόχος όταν είμαστε με έναν παίκτη λιγότερο, είτε σε καταστάσεις 7 εναντίον 6 είτε σε καταστάσεις 6 εναντίον 5.

3δ. Αν υπάρχουν αμυντικές έξοδοι, αποφύγετε τη συνέχεια της κυκλοφορίας της μπάλας, κάντε φάουλ!

Η επεμβατική άμυνα που θέλουμε να εφαρμόσουμε στην ομάδα μας, αναγκάζει τους παίκτες μας να παίρνουν συνεχείς αποφάσεις. βγείτε έξω, επιστρέψτε, αποθαρρύνετε, κλείνετε διόδους πάσας κ.λπ., γι' αυτό πιστεύω ότι πρέπει να είστε πολύ ακριβείς στις «οριακές» καταστάσεις που συμβαίνουν στη συλλογική αμυντική μας δράση. Δηλαδή, εάν ένας παίκτης αποφασίσει να βγει για να κόψει, να ψάξει για το σφάλμα επίθεσης ή απλά να αποτρέψει τη συνέχεια στην κυκλοφορία της επίθεσης, πρέπει να είναι σίγουρος ότι η μπάλα δεν μπορεί να φύγει από αυτή τη θέση. Σύμφωνα με την πρώτη μας αμυντική αρχή, είπαμε ότι προτιμάμε να δεχόμαστε μακρινές ρίψεις. Έτσι, εάν ένας παίκτης μας προσφέρει χώρους κοντά στη γραμμή των 6 μέτρων λόγω του βάθους που έχει αποκτήσει στην κίνησή του, πρέπει να φροντίσουμε ότι, αν δεν καταφέρει να ανακτήσει την μπάλα, τουλάχιστον να πετύχουμε φάουλ που θα επιτρέψει να ανακτήσουμε την αμυντική μας διάταξη.

3ε. Αναλύστε αν ο πλει μέικερ είναι δεξιόχειρας ή αριστερόχειρας,

(που φυσικά μπορεί να διαφέρει κατά την εξέλιξη της επίθεσης).

Αυτή η λεπτομέρεια είναι πραγματικά σημαντική γιατί θα πρέπει να ληφθεί υπόψη ως πληροφορία για το Νο3 και το Νο4 μας.

Κατά τη γνώμη μου, το βάθος των δύο κεντρικών αμυντικών παικτών στην 6:0 μας δεν πρέπει να είναι το ίδιο. Ένα υπερβολικό βάθος του λάθος παίκτη θα μπορούσε πραγματικά να διευκολύνει την απόφαση του πλέι μέικερ, ανοίγοντας εύκολα τη δυνατή του πλευρά. Με άλλα λόγια, όπως βλέπουμε στην πλάγια εικόνα, ο κεντρικός αμυντικός Νο4 πρέπει να μετρήσει πολύ καλά το βάθος του, γιατί μια υπερβολική έξοδος (ειδικά αν δεν φτάσει να κάνει την επαφή) θα διευκόλυνε πολύ την απόφαση του πλέι μέικερ. Όντας δεξιόχειρας, ο πλέι μέικερ θα είχε ευκολότερη την πάσα στον πίβοτ, στο δεξί περιφερειακό ή στο δεξί εξτρέμ. Άρα, το 4 θα πρέπει να είναι παίκτης με καλή ικανότητα για μπλόκ, οπότε δεν χρειάζεται να βγει πολύ, αν ο πλέι μέικερ είναι δεξιόχειρας φυσικά. Εάν ο πλέι μέικερ είναι αριστερόχειρας, τότε το No3 θα χρειαστεί να λάβει υπόψη του αυτές τις παραμέτρους.Έλεγχος της απόστασης εκκίνησης από το νο4 μας στη δυνατή πλευρά του πλέι μέικερ. Αν βγει πολύ και δεν υπάρχει επιλογή για αμυντική επαφή, διευκολύνει πολύ το παιχνίδι προς τη δυνατή πλευρά αυτού του παίκτη.

Έλεγχος της απόστασης εκκίνησης από το νο4 μας στη δυνατή πλευρά του πλέι μέικερ. Αν βγει πολύ και δεν υπάρχει επιλογή για αμυντική επαφή, διευκολύνει πολύ το παιχνίδι προς τη δυνατή πλευρά αυτού του παίκτη.

Συμπέρασμα

Όπως σχολίασα στην αρχή αυτού του άρθρου, ο συντονισμός της επόμενης φάσης του παιχνιδιού μετά τη σετ άμυνα σε κατάστση αμυντικής μειοψηφίας, η γρήγορη σέντρα ή ο αιφνιδιασμός δηλαδή, είναι απαραίτητος για να μπορέσετε να συνεχίσετε να παίρνετε την πρωτοβουλία και να ελαχιστοποιήσετε το γεγονός ότι παίζετε με μειονέκτημα. Για αυτό, πρέπει να μελετήσουμε ποιος παίκτης συνήθως αλλάζει με τον τερματοφύλακα (αν είναι πάντα ο ίδιος όπως σε πολλές ομάδες) και αν η επιθετική ομάδα παίζει πάντα προς τη ζώνη που βρίσκεται πιο μακριά από τη ζώνη αλλαγής ή εάν προσπαθούν να καταλήξουν στη ζώνη που βρίσκεται πιο κοντά στην περιοχή αλλαγής. Αυτή η κατάσταση θα μας επέτρεπε να προβλέψουμε την αλλαγή κάποιου συγκεκριμένου παίκτη στην επιθετική μεταβατική φάση. Σε σχέση με αυτήν την άποψη, νομίζω ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ των ομάδων υψηλού επιπέδου και των άλλων, γιατί οι πρώτες είναι σε θέση να παίξουν το παιχνίδι με «ελεύθερο» τρόπο, χωρίς να προβλεφθεί η αλλαγή σε συγκεκριμένο παίκτη, κάτι που φυσικά κάνει την αμυντική απόδοση πολύ πιο δύσκολη. Για την ανάπτυξη και την εξέλιξη αυτού του αμυντικού συστήματος, θα είναι απαραίτητο να δημιουργηθούν και να σχεδιαστούν προπονητικές δραστηριότητες που επιτρέπουν στους παίκτες μας να βελτιώσουν εκείνες τις παραμέτρους της Ατομικής Αμυντικής Τεχνικής και τακτικών που είναι ζωτικής σημασίας για αυτού του είδους την άμυνα. Αν προσπαθήσουμε να το χτίσουμε χωρίς να βελτιώσουμε την ικανότητα να κινούμαστε, να μπλοκάρουμε, να κλέψουμε, να αποτρέψουμε ή να ανακόψουμε την μπάλα, μεταξύ άλλων, νομίζω ότι είναι σχεδόν αδύνατο ή τουλάχιστον πολύ πιο δύσκολο το έργο μας στην άμυνα. Ταυτόχρονα, οι αμυντικές ομαδικές συνεργασίες όπως η αλλαγή αντιπάλων, το γλίστρημα, η κάλυψη ή η αλληλοβοήθεια, πρέπει επίσης να είναι προπονητικός στόχος, τουλάχιστον στην ίδια αναλογία με την ομαδική αμυντική προπόνηση. Είμαι πεπεισμένος ότι η προπόνηση τμήματος 2 εναντίον 3, 3 εναντίον 4 ή 4 εναντίον 5 ως ένα βήμα πριν από την ομαδική αμυντική προπόνηση, θα διευκολύνει σημαντικά την αμυντική επιτυχία στο 6 εναντίον 7.

Τόνι Χερόνα, Επικεφαλής Προπονητής Εθνικής Ομάδας Ανδρών Σερβίας